Rood, wit en blauw

Op 19 februari 1937 tekende koningin Wilhelmina op haar vakantieverblijf in Zell am See het kortste Koninklijk Besluit ooit, luidend: "De kleuren van de vlag van het Koninkrijk der Nederlanden zijn rood, wit en blauw". De kleuren van de Nederlandse vlag kunnen preciezer  worden benoemd als: helder vermiljoen, helder wit en kobaltblauw. Dit is kennis die we op de lagere school al tot ons kregen.

Maar in de natuur zijn er vele varianten van rood, wit en blauw. Ik laat mijn resultaten van deze maand graag zien.

Tot nu toe zag ik de Kleine Vuurvlinder (Lycaena phiaeas) zelden, maar op een veldje vlak bij huis zijn ze in overvloed te vinden. Zo rood (oranje?) als ze zijn behoren ze toch tot de familie van de Lycaenidae, waar alle blauwtjes ook bij horen. Daarover straks meer.

Bij het rode gedeelte, mag de Bruinrode Heidelibel (Sympetrum striolatum) niet ontbreken...al was het alleen maar voor de naam.

Voor het witte gedeelte van deze blog heb ik twee spierwitte vogels uitgezocht, die heel rustig op een eilandje in het Malpie Ven (zuid van Valkenswaard) stonden. Tussen heel veel ganzen. Het zijn Kleine Zilverreigers (Egretta garzetta).

Het blauwe gedeelte van deze blog begint met een bruine vlinder: het Bruine Blauwtje (Arcia agestis). Want niet alle blauwtjes zijn blauw. Zo is het vrouwtje van het Icarusblauwtje (Polyommatus icarus), hieronder, ook meer bruin dan blauw. En deze jongen rechts heeft helemaal geen blauwe tinten.

Ooit leerde ik de volgende tekst:

Ja, wij slaan het oog naar boven

Waar zij wappert dag aan dag

En wij zweren, wij beloven

Eeuw'ge trouw aan Neêrlands vlag

De natuur biedt in ieder geval genoeg rood, wit en blauw om hier aan herinnerd te worden.

Dus is het tijd voor een echte blauwe afsluiting: een Icarus-blauw mannetje!

Vlekjes

Er zijn nogal wat dieren met een vlekje. Bij insecten worden ze vaak vernoemd naar het aantal vlekken, dat ze hebben. Maar bij zoogdieren of vogels zijn het er meer en dienen ze als camouflage.

In deze blog aandacht voor de gevlekten uit het dierenrijk...en uit mijn foto archief.

Hiernaast is een Viervlekwielwebspin (Araneus quadratus) te zien.  Een lange naam voor een stoere spin. Op de foto heeft het vrouwtje net een vlinder ingewikkeld. Die was stomweg in het "wielweb" gevlogen. Beetje dom, maar zo gaat dat nu eenmaal in de natuur.

De volgende twee voorbeelden zijn wat gecompliceerd. Qua naamgeving dan. De St. Jansvlinder (Zygaena filipendulae) heeft zes rode vlekken. Maar alleen in het Nederlands wordt dit niet meer gebruikt.

Overigens heette deze vlinder voorheen nog wel de Zes-stippige St. Jansvlinder. In Engels heet deze gelukkig nog steeds de Six-spot Burnet en in het Duits het Sechsfleck-Widderchen.

Wat zeldzamer is de Vijf-vlek  St. Jansvlinder (Zygaena trifolii). Maar daar is de naamgeving verwarrend in andere talen: Six-spot Burnet in het Engels. So far, so good. Echter in het Duits: Sumpfhornklee-Widderchen.

Hieronder de enige foto uit mijn archief. Met inderdaad maar vijf vlekjes.

 

Twee vogels met zeer vele, en vooral nuttige, vlekken zijn de Grutto (Limosa limosa) en de Watersnip (Gallinago gallinago). De Latijnse namen zijn een typisch voorbeeld van originals".  Het woord herhalen dus. Daar heb ik al eens eerder een blog over geschreven. Denk aan de Buizerd: Buteo buteo. Of mijn favoriete zoogdier, de Eland: Alces alces.

Ik dwaal af. Een dier dat geen verdere introductie behoeft, maar wel vele vlekken heeft is het jachtluipaard. Deze zag ik ooit in Whipsnade Zoo, het buitenpark van London Zoo.

Tot slot van deze vlekkenparade, de Viervleklibel (Libellula quadrimaculata). In het Latijn is dit de juiste naam, maar ook in het Engels heet deze libel de Four-spotted Chaser. En dan kan het Duits natuurlijk niet achterblijven met
Vierfleck.

Gelukkig is e.e.a. dan, tot slot, goed geregeld. Qua naamgeving dan...

Koning, Keizer, Admiraal

Ik moest ineens aan het rijmpje van de reclame denken: koning, keizer, admiraal...p*** kennen ze allemaal. Een beetje flauw weliswaar, maar ik besefte dat er in de natuur vele dieren zijn die koning, keizer of admiraal heten. En ik heb voorbeelden in het archief.

Koningen

Het Winterkoninkje (Troglodytes troglodytes) mag dan klein zijn, maar het is wel degelijk een "koning". En dat, terwijl het 't kleinste vogeltje van Europa is. Staartje altijd parmantig omhoog met prachtige bruine veren op de rug.

Het bezige mannetje bouwt acht tot tien bolvormige nesten in zijn territorium. Zijn vrouwtje kiest het nest dat ze het meest geschikt vindt.



De echte koning voor mij is toch wel de zeer kleurige "Kingfisher". Oftwel de IJsvogel (Alcedo atthis). Het mannetje paait het vrouwtje door een visje aan te bieden. De staart zit dan in de eigen bek, zodat het vrouwtje het visje (eerst de kop) kan opeten. Als ze het accepteert, is de band beklonken.

Keizers

Ik heb in mijn archief twee keizers gevonden: de Keizersmantel vlinder (Argynnis paphia) en de Grote Keizerlibel (Anax imperator).

De keizersmantel was verdwenen uit Nederland, maar wordt de laatste tien jaar steeds meer gezien. Een mooie grote en oranje vlinder, die zeer herkenbaar is.

Deze zag ik in een tuin van een landgoed in Engeland. Inderdaad een keizerlijke verschijning.

Maar dan de Grote Keizerlibel. In deze keizerlijke kringen is het zo geregeld, dat hij rondvliegt en af en toe paart, en dat zij eitjes mag leggen. Om nieuwe prinsen en prinsessen te produceren waarschijnlijk. Kijk maar...

 Admiraals

Om admiraals te tonen ga ik terug naar de Engelse naam van twee vlinders: De Red Admiral en de White Admiral. De Atalanta (Vanessa atalanta) en de Kleine IJsvogelvlinder (Limenitis camilla). De "rode" zie je bijna altijd. Op struiken en vlinder-vriendelijke planten in de tuin. Of langs de weg. 

De "witte" zie je niet zo vaak. Deze staat dan ook op de rode lijst van dagvlinders. Dan maar een foto uit mijn archief. Ik zag deze ineens vóór mij landen op een blad. Nog nooit gezien en daarna ook niet opnieuw waargenomen.

Koning, keizer, admiraal...mooi zijn ze allemaal!

Beekjuffers

Vandaag een blog over beekjuffers. Echte modepopjes onder de libellen. Je hebt werkpaarden en sierpaarden. Deze "tutte(li)bellen" vallen onvoorwaardelijk onder de tweede categorie. Maar mooi zijn ze!

Er zijn twee soorten beekjuffers (Calopterygidae): de Weidebeekjuffer (Calopteryx splendens) en de Bosbeekjuffer (Calopteryx virgo). Beiden zijn uiteraard te vinden rond beken en kleine stroompjes. Als ze op een rietblad staan, worden de vleugels prachtig in de nek gelegd, waardoor de blauwe kleuren bijna stralen. Althans bij de mannetjes. De vrouwtjes zijn meer groen/bruin.

De twee soorten onderscheiden zich door de vleugels: Weidebeek een blauw/zwarte band aan het eind van de vleugel en Bosbeek volledig blauw.

[..] De habitat betreft vrijwel altijd stromend water, met een vrij hoge zuurstofverzadiging. De hoogste dichtheden worden bereikt op plaatsen met een afwisselend, natuurlijk verloop van de beek, waardoor snel en langzaam stromende delen aanwezig zijn. Het water moet ten minste voor een deel in de zon liggen. Een ruige, overhangende oevervegetatie is belangrijk als zitplaats voor imago's. Delen zonder deze vegetatie worden gemeden. In het water moeten voldoende drijvende of in het water hangende planten aanwezig zijn voor de ei-afzet [..] (bron: website De Vlinderstichting).

Het mannetje kan de vleugels prachtig uitspreiden. Als een trotse pauw bijna. En gelukkig blijven ze poseren voor de camera. Modepopjes dus...

Onlangs zag ik een kleine kolonie "Weidebeekjes", rustig vliegend en genietend van de zon, bij de brug over de Tongelreep in Aalst. Iets meer mannetjes dan vrouwtjes, maar er was een dame die even stilzat voor de camera.

Nu blijkt de andere soort, de Bosbeekjuffer, veel zeldzamer te zijn in Nederland. Sterker nog, hij staat op de rode lijst. Maar in mijn archief vond ik nog een foto van zowel het mannetje als van het vrouwtje. Los van elkaar genomen in Engeland. Hieronder zie je de foto's.

In het Engels heten deze libellen de Banded respectievelijk Beautiful Demoiselle. Een toepasselijke naam voor deze zeer elegante juffertjes.

De draad oppakken

Na bijna twee jaar begin ik weer eens aan deze blog. Het grote verschil is, dat ik vanaf nu Nederlands schrijf. Want in Nederland zullen de meeste van mijn foto's worden geschoten. Maar een terugblik op de foto's die ik de afgelopen maanden heb geschoten is nog wel even leuk.

Deze Oeverzwaluw (Riparia riparia) is een bewoner van het project, dat bij het  London Wetland Centre al sinds jaar en dag met succes wordt uitgevoerd. Een hele grote muur met pijpen dient als een welkome broedplek voor een hele kolonie. Dit shot is van een afstand genomen, door gewoon te fixeren op een gat en op hoop van zegen af te drukken, zodra er een zwaluw naar binnen vliegt.









En op het onderwerp "vogels als ouders": deze Kuifeend (Aythya fuligula) had een paar kleintjes om op te letten. Dus een slokje water af en toe is dan wel nodig.

Maar er waren ook nog wel mooie vlinders onderweg, de afgelopen maanden. Deze Atalanta (Vanessa atalanta) zag ik, zomaar op een tak. Maar het zachte groen levert een prachtige achtergrond op voor de felle kleuren.

En zo ben ik van plan om de komende tijd wat foto's te tonen, die ik de afgelopen periode (sinds augustus 2015) heb genomen.

Kijk ook gerust eens in het archief. Rechts op deze pagina is het overzicht te vinden.

My Year in Butterflies

This year has been an interesting butterfly year so far. I have seen three new species, of which one was more of a re-discovery…that I didn’t know I had seen before. You are never to old to learn something!

Let’s start with the two “firsts”: the White Admiral and the Silver-washed fritillary.

One evening when I was walking in my favourite woodland area, a very gracious butterfly came almost floating towards me. I didn’t recognize it at once but when it landed I saw that it was indeed a species I hadn’t seen before. So I took some pictures and researched it at home upon return. As it happened, it was the White Admiral (Leminitis camilla).

According to Butterfly Conservation UK, this butterfly…”occurs widely in southern Britain and has spread rapidly since the 1920s, after an earlier contraction. However, population monitoring has shown a dramatic decline in the last 20 years for reasons that are as yet unclear. Adults are often found nectaring on Bramble flowers in rides and clearings. It is a fairly shade-tolerant butterfly, flying in dappled sunlight to lay eggs on Honeysuckle…”

 

I only took two pictures, but the encounter was remarkable.

The next “new” butterfly is the Silver-washed Fritlillary (Argynnis paphia) that I saw in the walled garden of Hughenden Manor, one of the many National Trust estates. A very distinctive butterfly that has increased in numbers over the last three decades.

 

I thought I saw the Green-veined White (Pieris napi) this year for the first time. But that turned out to be wrong, since I had already seen them over the last two years…without recognizing any difference with the other “Whites”. The distinctive black veins on the under wings should have been a giveaway. Anyhow, now I know.

It is a wide spread butterfly through the UK and I will pay more attention next time I see a white flutterer. This male I spotted  during one of my walks in Buckinghamshire in May this year.

According to Butterfly Conservation UK it “…prefers damp, lush vegetation where the foodplant is found. It usually occurs in hedgerows, ditches, banks of rivers, lakes and ponds, damp meadows, moorland and woodland rides and edges. This butterfly can be found in gardens but favours damp areas…”

I will finish this blog with some butterflies I saw again this year. The Speckled Wood (Pararge aegeria), the Gatekeeper (Pyronia tithonus), the Brimstone (Gonepteryx rhamni), the Small Skipper (Thymelicus sylvestris) and the Six-spot Burnet (Zygaena filipendulae).

Birds and Dragonflies

Unfortunately, my Summer Holiday is over. But I had set a target to see as many birds, butterflies or dragonflies (damselflies included) as possible…through my camera. I did help that I found some great places; the weather was a friend as well. Here are the results with not too much text to add. I will not show my butterfly pictures in this blog, but I did see quite a few.

It was a perfect time to see the production of a new generation of dragonflies in full swing. First a mating picture of the Black-tailed Skimmer (Orthetrum cancellatum).

A typical mating ritual while flying over a pond and with the female constantly dipping her tail in the water to lay her fertilised eggs. These are Common Darters (Sympetrum striolatum):

After I refilled the birdfeeders in my garden, I have been sitting for hours on end to see if there were any customers for my food. Eventually I could take some pictures of a Blue Tit (Cyanistes caeruleus). The patience you need….!

 

This House Sparrow (Passer domesticus) tried to get in one of the cages at London Zoo. They are declining in the urban habitat, but this might go just a little bit too far.

When I revisited Rainham Marshes (after I became a member of the RSPB) I found a Black-tailed Gotwit (Limosa limosa) and a Snipe  (Gallinago gallinago) together in a pond.

I also visited another RSBP reserve: RSPB Rye Meads. Again a little paradise in an urban area. I took many pictures, but here are just a few. First a Common Tern (Sterna hirundo) in flight. There were many around.

But the best moment over there was, when I took a picture of a Kingfisher (Alcedo atthis) upon its return to feed the kids. All in all it has been a very satisfactory period of nature photography.